İnsanlar neden acı çekmeyi sever?
Madem admin yazar istiyor, ben de şimdiden ufaktan ufaktan yazı yazmaya başlayayım dedim. Gerçi daha önce de yazıyordum ama öylesine... Şimdi konulu yazmaya çalışayım bildiklerimi.

İlk konu olarak "insanlar neden acı çekmeyi sever" başlığını seçmem planlı değil, tamamen anlık olarak aklıma gelmesiyle yazmaya karar verdim.. Psikolojiden çok fazla anlamasam da bu konuda okumayı ve bilgi edinmeyi seviyorum. Zaten insan psikolojisi öyle karmaşık bir şeydir ki, anladım diyebilmek tamamen delilik olur bence.

Neyse, fazla uzatmadan asıl konuya döneyim ben, konuşmayı çok sevdiğim için biraz fazla uzatıyorum sanırım, belki de roman yazmaya çalışmalıyım ne dersiniz? :)
Bak hala konuşuyorum...

İnsanlara dikkat ettiyseniz çoğunluk bir kısmı sürekli kendilerini acıların çocuğu gibi anlatır. Hayat hep onlara çelme takmıştır, "hiçbir" istedikleri olmamıştır ve çok şanssızlardır. Sürekli üzülüp dururlar ve bir şeyleri yapamamaktan yakınırlar. Ama bunları sorumlusu kendileri değildir. Çünkü onlara göre neredeyse herkes onlara karşı olduğu için bu böyledir. Bir şeyleri başaranlar ise hep başkalarından destek alıp bedavaya iş güç sahibi olmuştur.

Ama tam olarak öyle değil!

Evet, belki birileri size engel oluyordur. Belki birkaç kez deneseniz de bir şeyleri başaramıyorsunuzdur, belki o başaranlara biraz destek geliyordur. Ama bu, gerçekten milli piyangodan çıkan büyük ikramiye değil. Birçok başarılı olan arkadaşım oldu hayatta. Hepsi de yemeden içmeden çalışıyor gözlerimin önünde. Ben haftada bir günlük pazar tatilim var diye dinlenirken bile onlar çalışıyordu. Ben akşam işten eve yorgun gelip ayaklarımı uzatıp dinleneyim derken bile onlar hep koşuşturdu. Ben biriyle küstüğüm zaman onunla konuşmaya (barışmaya) çekinirken, bu arkadaşlarım hemen özür dileyip onlarla bir şekilde aralarını düzeltmeyi bildi.

Kısacası sorunu kendimizde bulmalıyız. Tembelliğe o kadar alışmışız ki, biraz gayret edince sanki çok çabalayıp bir şeyler başaramadık sanıyoruz. Ve en önemlisi de elimizdekilerin değerini bilmeyip hep başka şeyler düşünerek zaman kaybediyoruz. Önce elimizdeki işi, insanı, sevgiyi, parayı, inancı, her ne olursa olsun kıymetini bilip umutsuzluğa kapılmadan ilerletmesini bilmeliyiz. İşte o zaman önümüzde engel kalmaz. Çünkü önümüzdeki en büyük engel olan kendimi kaldırmış oluruz yolumuzdan. Unutmayın, şans diye bir şey yoktur, kaderiniz sizin elinizdedir...